'SEN' DİLİNİN ÇEKİNCELERİ
Anne, okuldan geç dönen sekiz yaşındaki çocuğunu daha kapıdan girer girmez, çatılmış kaşları, öfkenin allak bullak ettiği yüzü ve ortalığı çınlatan sesiyle karşılıyor:
'Nerde kaldın bu saate kadar?
Sana kaç kez söyledim, okuldan çıkar çıkmaz doğru eve gel diye?
Sen, ne laf anlamaz bir çocuk oldun böyle?
'Geç kalırsam annem üzülür.' diye, bir kez olsun düşünsen kıyamet mi kopar?
Nerde sende o duyarlılık!'

***

Anne, bu sözleriyle deyim yerindeyse paçavrasını çıkarıyor çocukcağızın.
Onu sorgulamakla, yargılamakla kalmıyor: bir de suçlayıp aşağılıyor.
'Sen' diye başladığı saldırgan konuşmasını, yine 'sen' diye bitiriyor.
Bu anne, o denli yeniliyor ki öfkesine, ağzından çıkanı kulakları duymuyor.
Oysa günümüzde artık polise, jandarmaya, savcıya bile yakıştıramıyoruz 'sen' dilini. Üstüne üstlük, bu kişi ne polis ne jandarma ne de savcı.
O, bir anne!
Koşulsuz sevginin, sevecenliğin, duyarlığın simgesi, sığınılacak en güvenilir bir liman olması gereken insan.
Rüzgar eken bu anne, ileride kim bilir ne fırtınalar biçecek!

***

'BEN' DİLİ, BARIŞ DİLİ
Okuldan yine geç dönen, yine sekiz yaşındaki çocuğunu bir başka anne ise kapıdan girdiğinde,
'Hoş geldin canım!' diyerek kucaklıyor.
Ardından, gününün nasıl geçtiğini soruyor ve çocuğunun verdiği yanıtı dikkatle dinliyor.
Sonra, 'Gel, seninle şuraya oturalım biraz. Sana söylemek istediğim bir şey var.' diyor.
Masanın iki yanına karşılıklı oturuyorlar. Anne, güleç yüzü, sevecen bakışları ve sevgi yüklü sesiyle söze başlıyor:
'Canım benim!
Okuldan çıktıktan sonra zamanında eve dönmediğinde, başına bir şey gelmesinden korkuyorum (ben).
Çünkü o zaman senin nerde olduğunu bilemiyorum (ben).
O nedenle okuldan çıkınca doğru eve gelmeni istiyorum (ben).
Olur, mu çocuğum?'
Çocuk, çok sevdiği annesini üzdüğünü anlıyor. Annesini çok sevdiği için, onu bir daha üzmemeye karar veriyor.
'Peki anneciğim. Bir daha sokaklarda oyalanmadan eve geleceğim.' diyor.

***

Anne, çocuğunu sorgulamayı, yargılamayı, suçlamayı, hırpalamayı, aşağılamayı aklının ucundan bile geçirmiyor.
Yalnızca, çocuğunun geç kalışının kendisinde yarattığı duygu ile konuya ilişkin isteğini 'ben' diliyle iletiyor ona.
Bu BARIŞ DİLİ, çocuğu annesine daha da yakınlaştırıyor;
Çocuğun özgüveni, yaşama tutunma isteği biraz daha güç kazanıyor.

***

HER YERDE 'BEN' DİLİ
'Ben' dili, yalnızca anne-çocuk iletişimine özgü bir dil değildir kuşkusuz.
Kendini aydın, uygar, bilinçli sayan;
Her insana saygıyı çağdaş yaşamın gereği bilen herkesin dilidir.
İnsanımız, yediden yetmişe, büyük çoğunluğu ile 'ben' dilini kullanmaya başladığı;
'Gel!', 'Git!', 'Yap!', 'Otur!', 'Kalk!' buyurganlığı ve baskıcılığının kimseyi yüceltmediğinin farkına varıp onların yerine;
'Gelir misin?', 'Gider misin?', 'Yapar mısın?', 'Oturur musun?', 'Kalkar mısın?' dilini ve bunların çoğullarını kullanmaya geçtiği;
Gerekli ruhsal olgunluğa ulaşıp tam anlamıyla insanlaştığı zaman,
Çok daha üst düzeyde bir yaşantıya kavuşmuş olacaktır.

***

İnsanın gerekli ruhsal olgunluğa ulaşıp tam anlamıyla insanlaşması, hangi olanak ve koşulların varlığını gerektiriyor?
Bu da başlı başına bilinmesi gereken bir başka konu.

***

Artık yaşlılık dönemini yaşayan ben, bizlere göre hiç yaşlanmayan Öğretmen Okulu'ndan sayın hocam Rasim Bakırcıoğlu'nun, çevresini aydınlatmaya uğraştığını, zamana sığmayan bir çabayla çalıştığını, yazarak öğretmenliğini sürdürdüğünü görüyor ve imreniyorum.
Okuduğunuz yazı saygıdeğer hocam Rasim Bakırcıoğlu'ndaki ışık kaynağının küçük bir şuasıdır.

Ne demişler;
Büyükler söze başlayınca, küçükler susarmış.