Acı! Çok acı!
Otuz yedi kişinin ölümü, yüzden fazla kişinin yaralanması…
Durup dururken. Hiçbir suçları yokken.
***
Ve hepsinin ayrı bir hikayesi var:
Ozancan Akkuş, Orta Doğu Teknik Üniversitesi (ODTÜ) Elektrik ve Elektronik Mühendisliği birinci sınıf öğrencisi.
10 Ekim 2015'te Ankara Tren Garı önünde gerçekleşen saldırıda hayatını kaybeden arkadaşı için, 'Ankara'da okuyabilmekti en büyük hayali, nerden bilecekti ki' demiş.
Şimdi…
Tren Garı saldırısı sonrası hangi önlemler alındı, bu tür olaylara karşı hangi stratejiler geliştirildi, diye sormak gelmez mi insanın aklına?
***
Elvin Buğra Arslan, saldırı öncesi annesini arayıp,
'Merak etme otobüse bindim,' demiş.
Annesi bilseydi, bağırmaz mıydı çığlık çığlığa,
'Hangi otobüs bu!' diye.
***
Kerim Sağlam ise Ankara'daki ablasını ziyarete giderken hayatını kaybetti.
Ablası:
'Ciğerimi söküp de gittin. O bombalar bana gelseydi, ben ölseydim,' diyor.
***
Evladını yitiren baba:
'Allah kimseyi evlat acısıyla sınamasın!' diyor.
Ve diğerleri…
***
Çok acı! Çok.
Evet çok acı.
Ama bu neyi ifade eder?
Benim durup durup 'acı, çok acı' demem?
Hiçbir şeyi ifade etmez.
Sıradan sözler.
Hiç!
Hiçbir anlamı olmayan ıvır zıvır sözler.
Oysa…
Beklentiniz bilimsel bir yaklaşımdır.
Değil mi?
Şöyle akıllı uslu…
Olayın nedeni…
Bizi buraya getiren sürecin analizi…
Olayda ihmali olanların eleştirisi…
Bu üçüncü; ama yine de bundan sonrası için alınan önlemler…
***
Şunları söylemek de bir şey ifade etmez:
'Biz büyük bir milletiz…'
Anladık, büyük bir milletiz.
'Teröre karşı birlik ve beraberlik içinde…'
Birlik ve beraberlik içindeyiz zaten.
'Terörü şiddetle kınıyorum…'
Kınasan n'ooolur, kınamasan n'ooolur.
Terör örgütleri senin kınamandan anlayacak olsa, terör örgütü terör örgütü olmaz zaten.
Laf olsun işte.
Kınamayan da kalmadı.
Neredeyse terör örgütleri de çıkıp terörü kınayacak.
'Milletimizin başı sağolsun…'
Senin de başın sağolsun!
Bunları anladık …
Anladık da, ateş düştüğü yeri yakıyor işte.
Ve bu içi boş sözler ölen insanları geri getirmiyor.
